مشعل گازی دستگاهی برای مخلوط کردن هوا یا اکسیژن با سوخت گازی ، تغذیه مخلوط به یک خروجی و مشتعل کردن آن در آنجا ، تشکیل یک قسمت احتراق پایدار (اسپری سوخت) است.
پس از اختراع مشعل گاز توسط شیمی دان آلمانی R. Bunsen در سال 1855 ، مصرف گازهای سوخت به شدت افزایش یافت. از گازهای سوختی در ابتدا برای روشنایی خیابان های شهر استفاده می شد. بعدا برنامه های دیگر ظاهر شد استفاده های مختلفی که مشعل های گازی از آنها استفاده می شود منجر به ایجاد انواع الگوهای ساختاری و اصول طراحی می شود. در بین مشعلهای توربینی ، انفجاری ، دو خطی ، ترکیبی و گازی تمایز قائل می شوند. مشعل های گازی نیز با روش سوزاندن دسته بندی می شوند: مشعل های مشعل ، که در آنها مخلوط جزئی و ناقص گاز و هوا وجود دارد و مشعلهای بدون مشعل ، که در آنها اختلاط اولیه کامل است.
اجزای اصلی مشعل های گاز میکسر و نازل مشعل هستند که حاوی دستگاه تثبیت کننده هستند. قطعات سازگار با عملکرد و شرایط عملکرد مشعل گاز طراحی شده اند.
در مشعل های گاز انتشار گاز و هوا به داخل محفظه احتراق وارد می شوند و در آنجا مخلوط می شوند. بیشتر مشعل های گاز پراکنده بر روی دیواره های یک کوره آتش یا کوره نصب می شوند. مشعل های به اصطلاح گاز سوز که در داخل جعبه آتش نشانی قرار می گیرند ، در قسمت پایین آن ، به طور گسترده ای در دیگهای بخار استفاده می شود. مشعل گازی از یک یا چند لوله توزیع گاز تشکیل شده است که در آنها سوراخ هایی ایجاد شده است. یک لوله با چندین سوراخ روی رنده یا کوره در یک مجرای شکاف دار که با آجر آتش نشانی قرار دارد قرار می گیرد. مقدار مورد نیاز هوا از طریق مجرای شکافی نسوز تغذیه می شود. در چنین دستگاهی احتراق جت های گاز خارج شده از سوراخ های لوله از مجرای نسوز آغاز می شود و در داخل کوره پایان می یابد. مشعل گازی مقاومت کم در برابر عبور گاز دارند. بنابراین آنها می توانند بدون انفجار اجباری کار کنند. مشعل های گاز دیفیوژن معمولاً در طول احتراق دمای یکنواخت تری دارند. با این حال ، این مشعل ها در مقایسه با مشعل های گاز تزریقی به ضریب هوای اضافی افزایش می یابند.
مشعل گازی از تثبیت کننده ها برای اطمینان از سوختن مداوم مخلوط گاز و هوا در مشعل های گاز تزریقی با فشار زیاد و متوسط استفاده می شود. این ممکن است مشعل های احتراق اضافی باشد که در اطراف جریان اصلی قرار گرفته اند (مشعل هایی با یک تثبیت کننده حلقه ای شکل) ، تونل های سرامیکی که در داخل آنها احتراق مخلوط سوخت و هوا رخ می دهد یا تثبیت کننده های صفحه ، که یک گرداب در طول مسیر جریان ایجاد می کنند.
در کوره های بزرگ مشعل های گاز تزریقی در واحدهای دو یا چند مشعل مونتاژ می شوند.
مشعل های گازی تزریقی با اشعه مادون قرمز (اصطلاحاً مشعل های بدون شعله) بسیار مورد استفاده قرار می گیرند. در چنین مشعلهایی ، بیشتر گرمای حاصل از احتراق به صورت تشعشع منتقل می شود ، زیرا گاز در یک سطح تابشی در یک لایه نازک و بدون یک قسمت احتراق قابل مشاهده می سوزد. از یک سر سرامیک یا گاز فلزی ممکن است به عنوان سطح تابشی استفاده شود. این مشعلها برای گرم کردن ساختمانهایی که گردش هوا زیاد است استفاده می شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مشعل گازی اینجا کلیک کنید.
